دلم سودای نوشتن دارد، عهد نمیداند و سکوت نمیخواهد، چندی میگذرد که تصمیم به شکسن عهد با خود گرفته و بیرون آمدن از پشت خود را آرزو میکند، از این لاک خسته شده است و میخواهد حد اقل لاک جدیدی اختیار و سکنا گذیند. البته این نوشته ها به حتم و قطع لابلای پست های کارهام خواهد بود و برگیست براین شاخه ها!
از خود میپرسم، گر بدانم به آن جواب میدهم و اگر ندانم در پی آن میدوم و این خوش یومی است برای اندیشه ها و تفکرات یک جوان دهه شصتیـ .
پ.ن: سر عهد ننوشتنم هستم اما مقداری حرف، کلمه و جمله میریزم برای جاری شدن و روانه ی دریا شدنم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
خوشحال میشم نظرت رو در باره این پست ببینم :) / نام و آدرس اینترنتی یادت نره.